Tororo Hospital

Er zijn drie dingen die ik jullie wil vertellen over het ziekenhuis. Het ziekenhuis van Tororo is verdeeld over een aantal afdelingen. Elke maandag lopen wij mee en elke keer wisselen we van afdeling. Je hebt de Male- en Female Ward, de Maternity Ward, Children's Ward en dan heb je nog de operatiekamers en daar de herstelafdeling van. Ik heb tot nu toe op de Male Ward en op de Female Ward mee gelopen.

1. De eerste maandag kwamen we erachter dat er patiënten met Open Tuberculose gewoon op de afdeling liggen tussen de rest van de patiënten. Voor de mensen die niet precies weten wat dit is: dit is SUPER BESMETTELIJK!!! In Nederlandse ziekenhuizen worden deze patiënten in isolatie gelegd. Niemand leek hier erg in te hebben en niemand droeg dan ook een mondkapje. Wij hebben hier wel direct naar gevraagd want we hebben geen zin om tuberculose op te lopen... Zelfs de artsen liepen vrolijk rond en hadden gesprekken met deze hoestende patiënten alsof er niks aan de hand was. Onbegrijpelijk.

2. Paniek! Er staat een inspectie op het programma en daarom moet alles spik en span zijn! Iedereen aan het werk! Alles moet schoon! Alle patiënten naar buiten er moet gepoetst worden! Pardon? Alle patiënten naar buiten? Ja. Bij aankomst op onze tweede maandag waren zowel de Male Ward als de Children's Ward leeg met de deuren op slot. Binnen was het personeel druk aan het dweilen. Hoe is het mogelijk?!

3. Ik heb voor het eerst een overleden patiënt verzorgd. Op de Female Ward was tijdends de nachtdienst een vrouw binnen gebracht waarvan werd gezegd dat ze na een 'gevecht' met haar man gif had ingenomen. Een paar kleine uurtjes later was ze overleden. Het was een hele rare situatie. Overal stonden mensen om haar heen te kijken. De hele afdeling stond vol nieuwsgierige mensen en ook voor het raam stond een hele horde. Dit vond ik zó raar!! Het lijkt wel of Oegandezen geen privacy kennen. Toen moesten wij midden in de drukte haar voeten, benen en armen bij elkaar binden en ook haar hoofd verbinden zodat de kaak mooi dicht zou zijn als ze stijf werd. Daarna moesten we haar in een laken wikkelen. Het was voor mij niet zo zeer vervelend dat ik die vrouw moest aanraken, maar het was meer de situatie eromheen wat het zo akelig maakte. Ik heb de mensen proberen weg te jagen maar steeds kwam ze weer terug. Vervolgens was het weer heel onduidelijk wanneer ze naar het mortuarium gebracht zou worden. De verpleegkundige was ondertussen weer verder gegaan met poetsen voor die inspectie terwijl de net overleden vrouw daar nog in dat laken op bed lag. Midden op de afdeling. Zo heeft ze daar gelegen totdat wij tegen de middag naar huis zijn gegaan... Ik weet nog steeds niet wanneer ze nou is weggebracht en hoe lang ze daar in totaal heeft gelegen...

Er zijn hier elke dag weer dingen waar ik stomverbaasd naar sta te kijken. Vooral op het gebied van veilig en hygiënisch werken. Man man man. Hoeveel kritiek er ook wordt gegeven, de gezondheidszorg in Nederland is echt heel goed geregeld!!